Emma Crebolder

2006

Luister naar het gedicht van Emma Crebolder

Groen, overal om je heen, dat is wat je ziet, wanneer je op een zomerdag voor de zuil met het gedicht van Emma Crebolder staat, in een bocht van het Keizer Willempad in Stokhem. Het malse groen van het gras in de weilanden langs de Geul, het groen van de bomen in het Geuldal, de groene hellingen van het plateau van Margraten achter Stokhem, de Doode Man.

Emma Crebolder laat je voelen hoe indringend het groen om je heen kan zijn, maar toch schrijft ze niet simpelweg over het groen van het landschap. Het zijn niet de mannen, maar de vrouwen die de wrangwortel als het groenste groen kiezen , en zij vormen het eigenlijke thema van het gedicht. Vrouwen die hun subtiliteit en hun veelzijdigheid laten zien, in hun vermogen kleuren te onderscheiden, en in hun spectrum aan activiteiten: 'we arriveerden uit bibliotheken/ en bordelen, uit huis en tuin'. En dat 'opstaande groen': is dat geen subtiele verwijzing naar de fierheid van vrouwen? -ze hebben reden om trots te zijn, op zichzelf, op wat ze kunnen.

Maar-- waarom nu net de 'wrangwortel'? Dat 'wrang' vormt een contrasterende noot: niet alles is altijd aangenaam, gemakkelijk - het 'wrange' in wrangwortel roept gedachten op aan tegenstelling, aan de moeite die het kost om een doel te bereiken , --- aan de conflicten tussen mannen en vrouwen?

Vaak beginnen de gedichten van Emma Crebolder met een simpel lijkende, nuchtere vaststelling. Een zin die alledaags en prozaïsch van toon lijkt; geen hoogdravende romantiek. Zij onderzoekt de gewone dingen en gebeurtenissen die ons leven uitmaken. Maar dan, plotseling, word je op bijna slinkse wijze meegesleurd naar iets onverwachts in die schijnbaar simpele eerste mededeling - die blijkt onvermoede haken en ogen te hebben, een heel andere kant, en veel meer lagen dan je op het eerste gezicht dacht.