Karel Dorren - ’t Kepelke bie de Brög

We hebben het hier over een uit 1950 daterende Mariakapel, die in dat Mariajaar op initiatief van eerwaarde pastoor Ad Welters z.g en een zestal vooraanstaande Valkenburgers is geplaatst pal naast de Geulbrug. De benodigde gelden zijn destijds, middels een huis aan huis collecte, bijeengebracht door de Valkenburgse gemeenschap. De fraaie eikenhouten kapel staand op een sokkel van Kunrader steen, is toen geplaatst aan de Pelerinstraat naast de Geulbrug. Later, bij de herinrichting van de Grotestraat, is de kapel verplaatst naar de Boogaardlaan.

Tijdens de reconstructie van de Geulkademuren in 2009/2010 zijn kapel en sokkel verwijderd.
Met het oog op de voorgenomen herbouw van de historische Geulpoort moest de kapel definitief wijken.

Op initiatief van de Stichting Veldkruus, met medewerking van diverse vrijwilligers en sponsoren, is de kapel herbouwd, vlak bij de plek waar ze in het Mariajaar 1950, door pastoor Welters z.g. werd ingezegend.

Ter gelegenheid van de feestdag van Maria Boodschap is de kapel in maart 2014 opnieuw ingezegend door pastoor H. Jansen, Montfortaan. Hiermee heeft Valkenburg haar ”Kepelke bie de Bröğ”, een historische devotieplek, weer terug.

Eveneens in het jaar 1950 heeft de bekende Valkenburgse dichter en schrijver Karel Dorren (1896-1988) het fraaie gedicht ” ‘t Kepelke bie de Bröğ” gemaakt; dit gedicht staat op een zuiltje naast de kapel en maakt onderdeel uit van de Valkenburgse Gedichtenroute.

Karel Dorren werd geboren op 3 januari 1896 te Berg en Terblijt en overleed op 92 jarige leeftijd in het voormalig verzorgingshuis avondvrede in Houthem Sint Gerlach.

Joke van Leeuwen - Andermans hond

Bomen uit de vorige eeuw vormen een dak boven het grasveld. Zeker in de zomer. Ze nodigen de hondjes uit om hen te bewateren. Zelfs de zuil onder het gedicht moet het soms ontgelden. Is het een zich afzetten tegen de tekst die er bovenop staat? Hondjes kunnen niet lezen, maar hun baasjes des te beter. Zijn ze dwars of hardleers?

Ooit was dit een weelderig park. Met bloemperken vol kleur en stenen met mos. Een vijver met een bruggetje er overheen. Een kiosk waarop muziek gemaakt werd op zomerse dagen en obers langs tafeltjes zwierden met goedgevulde glazen. Bruidsparen maakten er foto’s. Verliefden kusten er elkaar. Liggen in het gras kon toen nog.

Een hond blaft de stilte aan flarden.

Erik Spinoy - De triestigheid 's avonds

De steen staat in een laagje humus alsof hij er al jaren staat. Ooit schuifelden, buitelden en rolden de kinderen hier naar beneden. Daalden op hun slee de helling af en zochten naar een gat in de heg om aan een botsing te ontkomen. Nu grazen daar paarden, briesend, de grond betrappelend met hun snelle hoeven. Als het zou gaan regenen word je niet nat hier, het eerste kwartier. Behalve in de winter, als de takken kaal zijn en de bladeren de bodem bedekken. En het gedicht zijn kop opsteekt als een reusachtige paddenstoel met tekst.

Rutger Kopland - Het landschap VI

Een van de mooiste plekjes is hier aan de Geul met uitzicht op het natuurpark Ingendael. Dit gebied heeft de juiste naam ontvangen, “In het dal”. En zo is het hier ook, je bent hier echt midden in het Geuldal. Het gebied ontvangt je en geeft je de rust die de wandelaar zoekt. Ga maar eens zitten, kijken, luisteren naar de Geul, de vogels, altijd hoor je ze hier.

Het landschap is er en wacht op je. In de verte het kerkje van St. Gerlach en het Chateau dat dezelfde naam draagt. Ook als je er niet naar toe gaat, is het landschap er. En, je weet dat je er ooit komt en zult ervaren wat het is, landschap. Het lijkt zo simpel, maar wat is het?

Probeer het maar eens onder woorden te brengen. Kopland doet een poging.